“Soms kon ik mede het verschil maken. Dat is mooi”
Robin Breeuwer (29) had in maart na anderhalf jaar nét de voltijdsopleiding tot brandweerofficier afgerond, toen de coronacrisis zich in volle omvang manifesteerde. Geen diploma-uitreiking, geen geplande droomvakantie naar Mexico, maar in plaats daarvan een tikje vreemde loopbaanstart vanuit huis. Zijn opmerkelijke relaas:
“Ik ben in september 2018 in dienst gekomen bij de veiligheidsregio en vanaf dat moment vanwege de officiersopleiding vrijwel fulltime in Arnhem gestationeerd geweest. Eigenlijk zou ik na de diploma-uitreiking met mijn vriendin op vakantie gaan naar Mexico en daarna beginnen met werken. Maar dat scenario kon door de coronacrisis zo de prullenbak in.”
“Normaal gesproken kun je in een nieuwe baan van alles vragen aan de mensen om je heen en zo langzaam de organisatie ingroeien. Dat is bij mij niet het geval geweest, doordat ik direct vanuit huis werkte. Er was geen inwerktraject. Als ik iets wilde weten, dan moest ik eerst uitdokteren wie ik moest hebben en dan heel gericht vragen stellen.”
“De eerste weken had ik twee taken: ik maakte deel uit van het Landelijk Operationeel Team Corona (LOTC), het dienstencentrum voor de veiligheidsregio’s dat vanuit Zeist opereerde, en daarnaast ondersteunde ik de Corona Response Unit (CRU), die regionaal vraag en aanbod bij elkaar bracht.”
“Als LOTC zaten we bovenop de ontwikkelingen en rapporteerden we dagelijks over de stand van zaken aan het Veiligheidsberaad, verschillende ministeries, de veiligheidsregio’s en het Nationaal CrisisCentrum. Op een gegeven moment was het ongelooflijk spannend door de onstuimige toename van het aantal besmettingen. Letterlijk niemand wist of de situatie beheersbaar bleef, de wereld zag er per uur soms anders uit. Bizar en ongekend tegelijk.”
“Rond dat moment ging ik persoonlijk ook door een spannende periode. Mijn moeder is kankerpatiënt en kreeg na een chemobehandeling last van hevige benauwdheid en koorts, net op het moment dat haar afweer helemaal op nul stond. Ze moest als corona-verdachte naar het ziekenhuis, niemand mocht haar bezoeken. Dat voelde behoorlijk klote, anders valt het niet te omschrijven. Een week heeft het erom gehangen, toen knapte ze langzaam op. De oorzaak was geen corona maar door de chemo veroorzaakte longembolieën, die uitmondden in een dubbele longontsteking.”
“Persoonlijk kijk ik met een dubbel gevoel terug. Alles ging anders dan gepland en dat was best even slikken. Aan de andere kant heb ik de kans gekregen in een ongekend heftige periode deel uit te maken van een crisisorganisatie en zo een steentje bij te dragen. In die zin zijn de voorbije weken ook een waardevolle ervaring geweest. Soms deed ik dingen die achteraf weinig vruchten afwierpen omdat ze niet nodig bleken, op andere momenten kon ik mede het verschil helpen maken. Dat is mooi.”
“Hoewel we als samenleving terugkeren naar normaal, blijft het spannend. De kans bestaat dat we er dit najaar een dikke staart achteraan krijgen. Dat is een realistisch scenario, dat wij heel serieus nemen. Om mij heen merk ik dat niemand er helemaal gerust op is. Iedereen staat paraat, ik ook. Maar voor het zover is, gaan we nog wel even kort op vakantie. Nee, niet naar Mexico, die reis houden we tegoed. We gaan een weekje dichter bij huis nazomeren. Ook goed, na zo’n periode.”