Manon (59): ‘Samen de schouders eronder zetten’

“Mijn man en ik zijn dol op concerten en we doen met een grotere groep ook regelmatig festivals aan. Pinkpop is elk jaar een zekerheidje, Castlefest in Lisse ook. Dat kan nu allemaal niet en dat laat zich voelen. Concerten en festivals zijn onderdeel van ons leven. Op Pinkpop kun je het drie dagen fantastisch hebben, het is een wereld op zich. Voor Castlefest, een festival dat draait om fantasy, geldt dat nog sterker. De boze buitenwereld bestaat daar even niet. Er heerst een ongelooflijk gevoel van verbondenheid en ik kom er altijd helemaal zen van terug. Ik mis die sfeer als ik net terug ben.”

“De festivals die we bezoeken zijn ijkpunten op de jaarkalender. We leven er echt naartoe. Elk jaar houden een we pre-Pinkpopparty bij ons in de tuin. Met de hele groep lekker eten, drinken en vooruitblikken. Pure voorpret. En Pinkpop zelf gebruiken we heel vaak om nieuwe bandjes te ontdekken, waar we later dan weer naartoe gaan als ze ergens in Nederland spelen.”

“Dat corona zich laat voelen, zit natuurlijk niet alleen in de muziek die is weggevallen. Mijn man en ik gaan graag zonder plan op vakantie. Vouwwagen achter de auto en dan lekker rustige, wat minder bekende gebieden ontdekken en verblijven op kleine campings waar bijna niemand staat. Soms wat dichter bij huis, soms wat verder weg. Uitklappen, staan. Heerlijk vinden we het, dat avontuurlijke. Maar net als de muziek is het reizen van land naar land helemaal geen vanzelfsprekendheid meer. Je kunt niet zomaar meer weg.”

“Het is vooral om deze impact op ons leven dat ik me aan de coronamaatregelen hou. Ik ga liever gisteren dan vandaag terug naar normaal. Natuurlijk speelt ook mijn gezondheid mee. Ik liep in oktober corona op door mijn zoon, die in het ziekenhuis werkt en daar besmet raakte. Ik ben niet heel erg ziek geweest, maar ik ben me er terdege van bewust dat het anders had kunnen gaan. Een voorbeeld is mijn schoonvader, die het in dezelfde periode kreeg en eigenlijk heel snel overleed. Ook daarom is oppassen het devies. Je weet niet welke snotneus een coronasnotneus is.”

“Om me heen zie ik genoeg mensen die het niet zo nauw nemen met de maatregelen, die soms zelfs lak hebben aan de regels en doen waar ze zin in hebben. Ik denk er het mijne van, maar als ik het zie doe ik een stapje terug. Ik ga de confrontatie niet aan. Daar heb ik geen behoefte aan. Een bekende van me die naar het buitenland was geweest en eigenlijk tien dagen in quarantaine moest, zag ik na twee dagen alweer onder de mensen, verkondigend dat de maatregelen allemaal onzin zijn. Toen ze me wilde knuffelen, heb ik letterlijk een stap naar achteren gezet. Zij nam het goed op. Maar ik ben van dat moment geschrokken. Want ik begrijp het niet. Mondkapje, afstand houden, quarantaine: je doet het voor anderen, niet voor jezelf.”

“Ik zie deze crisistijd als een periode die we met z’n allen moeten uitzitten. Kiezen op elkaar, doorbijten, het is even niet anders. Natuurlijk ben ik het thuiszitten ook wel eens zat en baal ik als ik lees of hoor dat het voorlopig blijft zoals het is. En natuurlijk ben ik het ook heus niet met elke maatregel eens. Maar ik houd me er wel aan. Boodschappen? Ik hol naar de winkel, gooi in mijn kar wat ik nodig heb en ben weer weg. Ik houd zoveel mogelijk de rustige tijden aan en in de winkel zorg ik dat ik afstand houd.”

“Het is een kwestie van aanvaarden dat het is zoals het is. Natuurlijk kan ik me voorstellen dat de muren soms op mensen afkomen. Maar – en dat houd ik iedereen steeds voor - er zijn écht ergere dingen. Ik hoor mensen vergelijkingen maken tussen de huidige avondklok en de jaren 40-45 van de vorige eeuw. Waar halen ze het vandaan? Die avondklok kwam voort uit repressie en onderdrukking, had niets te maken met veiligheid. Ik heb een vader die de oorlog als kind heeft meegemaakt en er nog steeds niet over praat, zo diep zitten de emoties en trauma’s. Dus laten we stoppen met dat soort vergelijkingen. Het is onzin. We kunnen beter samen hier de schouders onder zetten. We weten waarvoor we het doen.”